Do tej pory najczęściej widziana w filmach o superbohaterach  takich jak Ironman, Avengers, czy Kapitan Ameryka, wearable technology stała się już niefilmową rzeczywistością zwykłych ludzi.

Wearable technology to elektronika, która jest częścią ubioru. Często spełnia czysto praktyczne funkcje, takie jak pomiar tętna, coraz częściej jednak nie ma nic wspólnego z funkcjonalnością, dotyka za to emocji, bliskości, redefiniuje granice intymności i prywatności.

Załóż mnie

W Polsce nie ma jeszcze oficjalnego tłumaczenia tej nazwy. Wśród proponowanych terminów pojawiają się inteligentne akcesoria, technologia noszona czy tekstronika. Niektórzy pozostają przy nazwie angielskiej, czasem skracając ją do wearables. Wśród popularnych gadżetów do noszenia, o których na pewno już słyszeliście są Google Glass, smartwatche (inteligentne zegarki), elektroniczna odzież oraz opaski fitness.

Ważnym trendem w technologii noszonej jest połączenie mikrosensorów oraz uzyskanych dzięki nim danych z zaawansowanymi technologicznie tkaninami.

Oto kilka przykładów:

• Mood Sweater, łączy sensory noszone na ręku z szeregiem diod LED umieszczonych w jego kołnierzu. Podobnie jak w teście poligraficznym, sensory mierzą galwaniczną reakcję skóry i na tej podstawie oceniany jest emocjonalny stan użytkownika, a wynik jest wyświetlany odpowiednim kolorem na kołnierzu swetra: niebieski oznacza zrelaksowanie, purpurowy podekscytowanie, żółty błogość, czerwony podenerwowanie albo uczucie miłości. Firma opisując swój produkt używa słowa ekstymność – czyli uzewnętrzniona intymność – i przewiduje, że ta technologia może z czasem zastąpić potrzebę mówienia, ponieważ wszystko będzie wyświetlane przez nasze ubrania.

foto Roger Dyckmans, sensoree.com

• HugShirt – nazywany „prawdziwym dotykiem urządzenia telekomunikacyjnego”, czyli odzież, która symuluje fizyczny dotyk na odległość, stwarzając wrażenie przytulania. Kiedy użytkownik mający na sobie HugShirt przytuli sam siebie, sensory rejestrują lokalizację jego dłoni, siłę oraz długość uścisku. Te dane przesyłane są do smartfona, a następnie do HugShirta znajomego, który natychmiast poczuje dotyk na swojej koszulce.

foto Hug Shirt, project CuteCircuit

A na koniec zapowiedź- Nixie to niewielki dron-kamera do noszenia na ręce, który oczywiście lata. Jak działa zobaczcie sami:

“Myślę,że każdy w tym kraju powinien się nauczyć programować, ponieważ uczy to myślenia”. Steve Jobs

Trudno nie zgodzić się ze Steveem Jobsem, szczególnie jeśli popiera go Bill Gates, który z kolei uważa, że “nauka programowania rozwija umysł, pomaga lepiej myśleć, kreuje sposób myślenia o różnych rzeczach, który przydatny jest we wszystkich dziedzinach”. Programowanie to sposób porozumiewania się z maszynami. W języku zrozumiałym dla maszyny opisujemy pomysły, które ma zrealizować, i polecenia, które ma wykonać.

Nasza codzienność coraz bardziej opiera się na technologii, dlatego stajemy przed wyborem: czy pozostać tylko w roli jej odbiorcy, czy też nauczyć się ją rozumieć i aktywnie tworzyć.

Programować może każdy; mitem jest stwierdzenie, że to zajęcie zarezerwowane tylko dla matematycznych geniuszy. Najlepiej nie uczyć się programowania, tylko po prostu tworzyć. Zamienić pomysł czy wizję w coś realnego z czego można mieć przyjemność i użytek.

Doświadczeni programiści radzą, żeby zaczynać od niewielkiego projektu, który nas interesuje, i krok po kroku uczyć się tego, co niezbędne, żeby zrealizować pomysł.

Przeczesując internet w poszukiwaniu odpowiedzi i informacji odkrywamy, że to, co do niedawna było niezrozumiałym ciągiem znaków, zaczyna mieć sens. W sieci znaleźć można wiele poradników, artykułów, filmów edukacyjnych prezentujących podstawy programowania.

Jest jeszcze jeden powód, dla którego warto uczyć się programowania: praca.

Programowanie określane jako współczesny język kreatywności jest jedną z najbardziej pożądanych umiejętności na rynku, a liczba miejsc pracy dla programistów i informatyków nieustannie rośnie. Kto by nie chciał pracować dla Google’a, Facebooka czy Apple’a w Dolinie Krzemowej? A właśnie te firmy praktycznie ciągle poszukują dobrych programistów. Również w Polsce! Zdolni studenci na staż do informatycznych gigantów trafiają już podczas studiów.

Jeśli jeszcze nie czujecie się przekonani, żeby spróbować swoich sił w programowaniu, zwróćcie uwagę na to, co ma do powiedzenia na ten temat Gabe Newell, producent gier wideo: “Programiści jutra są jak czarodzieje z przyszłości (..). W porównaniu z innymi to tak, jakby posiadali magiczne moce”. Programowanie to dostęp do panelu kontrolnego cywilizacji. Warto!

(zdjęcia Google, źródło: centrum prasowe Google)

*GIF-Graphics Interchange Format

W ciągu ostatnich kilku lat GIF-y stały się obecne praktycznie wszędzie, a w każdym razie wszędzie tam, gdzie są internauci.

Od Tumblra, przez Twitter, po polityczne debaty w internecie i Facebooka –  GIF-y doskonale wpisują we współczesny sposób komunikacji –  ruchomy, wizualny, dynamiczny, niewymagający od odbiorcy zbyt dużo uwagi. Kiedyś kojarzone głównie z tańczącym bobasem czy bananem, obecnie są artystycznym medium uznawanym przez największe galerie i muzea, wykorzystywanym w reklamie i przez medialnych gigantów takich jak The New York Times.

Najlepszym przykładem tego trendu jest Motion Photography Prize – pierwszy na świecie konkurs dla artystów zajmujących się animowanymi plikami graficznymi zorganizowany przez Saatchi Gallery i Google+.

Artyści z ponad 50 krajów nadesłali przeszło cztery tysiące prac w sześciu kategoriach: miasto, działanie, styl życia, noc, krajobraz i ludzie. Zwyciężyła Christina Rinaldi i jej biało-czarny GIF przedstawiający Nowojorczyka czyszczącego okno.

Czy GIF to gif czy dżif? Konflikt wśród internautów trwa od lat, włączył się w niego nawet prezydent Barack Obama opowiadając się po stronie twardego „g”.

Spór próbował rozwiązać sam twórca formatu Steve Wilhite, kiedy jakiś czas temu przyjmując Webby Award (http://webbyawards.com/ uznawaną za najbardziej prestiżową nagrodę w branży internetowej) za całokształt pracy, zamiast słów podziękowania wyświetlił GIF, którego przekaz brzmiał: „To się wymawia dżif, a nie gif” (ang. It’s pronounced jif, not gif). Jednak wielu internautów nie przyjęło tego do wiadomości.

Boom na GIF-y cały czas trwa, co więcej format ten zdobywa coraz to nowe obszary internetu – od 2014 roku przyznawane są nawet The.GIFYs -nagrody za najlepsze GIF-y w takich kategoriach, jak: Zwierzęta, Informacje i Polityka, WTF czy GIF Roku. Oto kilka przykładów:

W świecie, w którym coraz więcej czasu spędzamy wpatrując się w ekrany swoich urządzeń mobilnych, nie zaskakuje rosnąca popularność sztuki cyfrowej.

Powstały, i ciągle powstają, zupełnie nowe formy ekspresji artystycznej z wykorzystaniem nowych technologii – net art, software art, cyfrowe instalacje czy rzeczywistość wirtualna. Stworzone w ten sposób dzieła coraz częściej są doceniane przez krytyków, zachwycają odbiorców i znajdują swoje miejsce w kolekcjach muzealnych i prywatnych.

Cyfrowość sztuki to coś więcej niż wykorzystanie komputera w procesie tworzenia czy też forma przekazu.

Sztuka cyfrowa to alternatywna rzeczywistość, która  wydarza się tu i teraz, komunikuje się z nami, odpowiada na nasze nastroje, dostosowuje się do nas. Angażuje i zaprasza odbiorców do aktywnego udziału.

• Wyobraź sobie pokój o powierzchni 300 metrów kwadratowych, w którym pada wielki deszcz – co minutę spada z sufitu ponad 800 litrów wody. I wyobraź sobie, że chodzisz po tym pokoju i wcale nie mokniesz. “Rain Room” (“Pokój Deszczu”) to imponująca instalacja autorstwa Random International, w której wykorzystano kamery 3D do określania pozycji widzów i wyłączania umieszczonych nad nimi strumieni deszczu. https://www.youtube.com/watch?v=FslABAyj2OA

• Kolejnym przykładem zaangażowania odbiorcy jest “Wishing Wall” (“Ściana Życzeń”). Odwiedzający poproszeni zostali o wypowiedzenie swoich życzeń na głos. Ich słowa, na podstawie emocji, które się w nich kryły, zamieniano w… motyle.

Wiele prac stworzonych w cyfrowy sposób może być bez końca reprodukowanych bez utraty jakości.

Platforma Sedition ( http://www.seditionart.com/), która promuje się hasłem „zamień swój ekran w sztukę”, udostępnia prace cyfrowe wykonane przez niektórych z najbardziej znanych w świecie współczesnych artystów, takich jak Tracey Emin, Damien Hirst czy Bill Viola. Do każdej pracy dołączony jest podpisany przez artystę cyfrowy certyfikat. Zakupione prace można wyświetlać na dowolnych ekranach – od smartfonów po największe telebimy.