Dziewuszki Dziewuszkom to inicjatywa trzech przyjaciółek, Weroniki Bornikowskiej, Basi Wołk i Niny Gajewskiej, skierowana do młodych kobiet i mężczyzn, a stworzona razem z ruchem Dziewuchy Dziewuchom. Celem projektu jest uświadamianie i informowanie o sprawach związanych z kobietami, problemach i trudnościach dotykających kobiety oraz wszelkich zmianach prawnych, które ich dotyczą.

O początkach, idei i dalszych planach opowiada Basia Wołk.

Wstęp

Zaczęło się od zwykłego spotkania przy kawie. Umówiłam się z Werką porozmawiać o wszystkim i o niczym. Typowe rozmowy o sprawach sercowych, szkolnych i politycznych. Jak zawsze, zeszło na temat sytuacji kobiet w Polsce. Wtedy Werka poinformowała mnie, że ma kontakt z jedną z Dziewuch. I tak zrodziło się marzenie, które stało się rzeczywistością – marzenie stworzenia własnej organizacji i aktywnego działania na polu feministycznym. Od dłuższego czasu chciałam robić coś na serio w tym kierunku. Skrzyknęłyśmy się z Niną i spotkałyśmy się z Dziewuchami. W ten sposób wszystko się zaczęło. Tak zwyczajnie, bo żeby zacząć coś robić, nie trzeba nadzwyczajnych zdolności i warunków. Wystarczą chęci i czas. Z tym drugim bywa u nas różnie, bo chodzimy do szkoły, ale staramy się.

Początek

Naszą działalność rozpoczęłyśmy 4 maja, zakładając stronę na Facebooku. W ciągu kilku dni napisały do nas trzy gazety z prośbami o wywiady. Dostałyśmy zaproszenie na DYF, a nasz fanpage polubiło tysiąc osób. Dodatkowo otrzymałyśmy niezliczone słowa wsparcia, propozycje współpracy oraz masę pozytywnej energii. Napisałyśmy zaledwie kilka postów, a odzew był wielki. Nie spodziewałyśmy się tego. Zastanawiam się, jak to się stało? Wydaje mi się, że powodem jest brak tego typu organizacji i że możemy być postrzegane jako swego rodzaju nadzieja. W czasach rosnącego populizmu ludzie w naszym wieku popadają w radykalizm – na przykład z dumą maszerując pod zielonymi sztandarami ONR-u, wykrzykując przy tym obrzydliwe hasła.

Pierwsze sukcesy

Bardzo szybko osiągnęłyśmy nasz pierwszy cel, czyli rozgłos. Nie chodzi mi w żadnym wypadku o próżną chęć popularności i szumu medialnego. Zależało nam na zdobyciu pewnej grupy odbiorców. Okazała się znacznie większa, niż przypuszczałyśmy. Dzięki dużemu zainteresowaniu naszą działalnością nasze plany mają większe szanse na powodzenie. Najbliższy cel to warsztaty z edukacji seksualnej i wiedzy na temat feminizmu w szkołach.

Od samego początku naszym celem było uświadamianie młodego pokolenia czym jest feminizm. Ten termin w obecnych czasach kojarzy się bardzo negatywnie.

Niejednokrotnie, mówiąc, że jestem feministką, spotykałam się z bardzo niechętnymi reakcjami: niemiłymi spojrzeniami, ironicznym śmiechem czy głupimi komentarzami. To przykre, ale niepersonalnie. Żal mi ludzi, którzy wypowiadają się bez głębszej analizy na tematy, o których nie mają pojęcia. Sugerują się postawą nielicznych, radykalnych kobiet, które – dyskryminując mężczyzn – uważają się za feministki.

Prowadziłyśmy ostatnio sondę uliczną i pytałyśmy przechodniów, czym jest feminizm. Typową odpowiedzą było: „Feministka to gruba i brzydka kobieta, która nienawidzi mężczyzn, bo żaden jej nie chce”. Straszny stereotyp. Moja własna definicja feminizmu to ruch walczący o równouprawnienie i przełamanie krzywdzących stereotypów obu płci. Chciałabym, aby kiedyś, patrząc na mężczyznę lub kobietę, widziano po prostu człowieka.

Po co?

Przede wszystkim chcemy pokazać, że krzywda, która dotyka teraz kobiety w Polsce, dotyka również nas – dziewczyny. Chcemy być głosem młodego pokolenia – uświadamiać i informować naszych kolegów i koleżanki o tematach związanych z sytuacją Polek. Chcemy być w centrum wydarzeń i relacjonować je w zrozumiałym dla młodych języku. A kiedyś mieć wpływ na polityczne decyzje. Obserwujemy, co się dzieje, i wyciągamy wnioski. Jesteśmy otwarte na dyskusje. Często dowiadujemy się wielu ciekawych rzeczy od naszych facebookowych fanów. Zdarza się, że uświadamiają nam, iż nie mamy w czymś racji. Przyjmujemy krytykę i sugestie oraz wyciągamy z nich naukę.

Chcę i mogę

Założenie Dziewuszek traktuję jako duży sukces. Zrozumiałam, że jeśli się chce, naprawdę można wszystko. W tej chwili z dziewczynami robimy to, co chciałybyśmy robić w przyszłości. Osobiście bardzo się spełniam. Jestem bardzo szczęśliwa, że w tak młodym wieku mogę realizować i zdobywać doświadczenie, które przyda mi się w przyszłości. Wierzę, że to, co robimy, ma sens. Jeśli – tak jak nam – nie podoba ci się łamanie i ignorowanie praw kobiet w naszym kraju, zrób coś. Nie bądź bierna(-y). Takich jak ty jest wiele(-u). Musimy stanąć do walki ramię w ramię, bo inaczej niczego nie osiągniemy. Słowa wsparcia są bezcenne, jednak trzeba wprowadzić je w czyn. Nic się nie zmieni, nie pójdziemy do przodu, jeśli nie będziemy wyrażać swojego sprzeciwu. Nie bądźmy obojętni.

Milion followersów obserwuje fotografa Jasona M. Petersona na Instagramie! Taka liczba fanów zazwyczaj zarezerwowana jest dla celebrytów, ale w przypadku Jasona wystarczy spojrzeć na jego fotografie, żeby zrozumieć, dlaczego jest taki popularny.

Chociaż fotografuje od 13 roku życia, na Insta dołączył zaledwie 4 lata temu, wtedy też zaczął robić fotografie swoim iPhonem. Jego prace są czarno białe, wykorzystuje w nich cienie, linie, kąty. Fotografuje zarówno w miastach jak i w naturze. Pomimo tego, że jest znany z prac w tych dwóch kolorach, sam się z tym nie utożsamia.

Dla mnie, moje prace, wcale nie są czarno białe. Staram się uchwycić ludzkie emocje, sprawić, żeby odbiorca coś poczuł. Czerń i biel pomagają skupić się na tych emocjach, nie przeszkadzają w ich zobaczeniu – mówi o swoich pracach Peterson.

Specjalista od social media

Jest dyrektorem kreatywnym w agencji reklamowej Havas i specjalizuje się między innymi w social media. Ostatnich 12 zatrudnionych przez niego pracowników to – jak sam o nich mówi – „dzieci Instagrama i Snapchata, które są w tym naprawdę świetne”. Znajduje ich prowadząc konkursy w mediach społecznościowych. Ze względu na swoje zasięgi, może po prostu powiedzieć „hej, chcę zatrudnić ludzi do swojej agencji reklamowej, powłóczcie się ze mną po mieście i poróbmy razem zdjęcia”. Zdarza się, że przychodzi nawet 500 młodych osób. Według Jasona młodzi ludzie z telefonami i znajomością mediów społecznościowych to przyszłość branży, w której pracuje. Co wy na to?

Więcej prac Jasona znajdziecie:
https://www.instagram.com/jasonmpeterson/
https://twitter.com/Jasonmpeterson
http://jasonmpeterson.tumblr.com/

Relacje międzyludzkie towarzyszą nam przez całe życie, a na ich jakość wpływa sposób, w jaki komunikujemy się z ludźmi. Najczęściej chcemy innych przekonać do swoich racji i nie tak rzadko w konfrontacji wygrywa ten (tak się przynajmniej wydaje), kto głośniej krzyczy, kto wie lepiej, wykorzystując swoją pozycję, bo wychowuje, naucza, utrzymuje.

Mój sposób komunikowania również powielał wyuczone i znane schematy. Dopiero w I Liceum Ogólnokształcącym im. Kazimierza Wielkiego w Zduńskiej Woli poznałam język porozumienia bez przemocy (pbp) Marshalla Rosenberga. Jest to język empatycznej komunikacji interpersonalnej, a jego zasadą jest stosowanie 4 kroków:

1. Obserwacji
(wyrażenie tego, co widzę, słyszę, bez ocen, porównań i interpretacji);
2. Uczuć
(co czuję i jakie emocje wyzwalają we mnie zachowania drugiej osoby);
3. Potrzeb
(warto pamiętać, by nie mylić potrzeb ze strategią ich zaspakajania);
4. Próśb
(zwracamy się z prośbą z uwzględnieniem możliwości przyjęcia odmowy).

Język ten nie jest łatwy, ale istotne jest to, że jego stosowanie daje dobre rezultaty w komunikacji nawet z osobami, które go nie znają.

Przykład:

Nauczyciel zwraca się do ucznia: „Znowu jedynka z klasówki, jak zwykle nie nauczyłeś się!”. Stosując pbp, nauczyciel wypowie zdanie, które zachęci do rozmowy, a przynajmniej do refleksji: „Otrzymujesz drugą jedynkę z pracy klasowej, jestem zaniepokojony, bo ważne są dla mnie postępy w nauce moich uczniów. Czy jest jakiś powód, z którego nie odnosisz sukcesów w matematyce w ostatnim miesiącu?”.

Pbp w praktyce:

Gdy dokładniej poznałam zasady języka pbp, zauważyłam, że jest do tego stopnia skuteczny, że zaczęły przeszkadzać mi dotychczasowe konflikty. Jednym z nich był konflikt z koleżanką, który rozpoczął się w pierwszej klasie szkoły podstawowej. Niewinna kłótnia dzieci przerodziła się w spór, w który zaangażowali się rodzice i nauczyciele. Po skończeniu szkoły podstawowej poszłyśmy do innych szkół gimnazjalnych, następnie – ponadgimnazjalnych, ale zdarzało się, że się widywałyśmy. Wtedy z obu stron padały obraźliwe komentarze. Po 9 latach stwierdziłam, że chcę zakończyć ten konflikt. Mimo obaw, jak to zostanie przyjęte, czy się nie ośmieszę i nie narażę na złośliwe komentarze
napisałam wiadomość:

Dobry wieczór, *****. Wiele lat upłynęło od czasu wydarzeń, które były powodem naszych nieporozumień. Dla mnie jest bardzo ważne, by mieć dobry kontakt z ludźmi, dlatego postanowiłam do Ciebie napisać i powiedzieć Ci, że źle się z tym czuję i jest mi bardzo przykro, że przez tyle lat mijamy się na ulicy i nawet nie mówimy sobie „cześć”. Chcę Ci również powiedzieć, że nie czuję do Ciebie żadnej urazy, a za to, co było powodem naszych nieporozumień, z mojej strony serdecznie Cię przepraszam. Wyciągam rękę na zgodę i będzie mi bardzo miło, jak życzliwie przyjmiesz tę propozycję. Życzę Ci dobrej nocy i pozdrawiam. Kinga

Gdy wysłałam wiadomość, doświadczyłam uczucia, którego wcześniej nie znałam i nawet nie oczekiwałam odpowiedzi, po prostu cieszyłam się, że z mojej strony sytuacja została zakończona. Odpowiedź otrzymałam jednak bardzo szybko:

Cześć. Myślę chyba, że mamy już tyle lat, że nadszedł czas, żeby zapomnieć o dziecinnych kłótniach. Dziękuję za wiadomość i pozdrawiam.

I od tego czasu mamy dobry kontakt.

W szkole i w domu

Ta sytuacja najbardziej przekonała mnie o skuteczności języka pbp i dlatego chętnie przyjęłam propozycję napisania pracy naukowo-badawczej „Język Porozumienia Bez Przemocy w szkole – badania społeczne”. Celem projektu była analiza relacji (dziecko, uczeń, rodzic, nauczyciel, a także relacji koleżeńskich), przyczyn problemów komunikacji interpersonalnych, sposobów reakcji na nie i ich skutków. Projekt obejmował również ocenę opinii społecznej w zakresie przydatności języka pbp. W badaniu uczestniczyło 2543 respondentów: 2255 dzieci, uczniów wszystkich rodzajów szkół, 187 rodziców i 101 nauczycieli. Z badań wynika, że problemy komunikacji interpersonalnej dotyczą wszystkich typów relacji. Najczęściej powodem problemów jest brak wzajemnego zrozumienia i kierowanie się wyłącznie emocjami. Natomiast skutkami są: kłamstwo, krzyk, lęk i agresja. Nauczyciele, rodzice i uczniowie widzą potrzebę i wykazują chęć uczenia się języka pbp. Uczestnicy przeprowadzonych warsztatów uważają, że poznane treści są pomocne w życiu, dają szansę rozwoju osobistego, a przede wszystkim umożliwiają bycie z innymi ludźmi. Praca zdobyła w ubiegłym roku 3. miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Naukowym E(x)plory.