Podejmij #offlinechallenge i odłącz się od sieci na 48 h. Po co? Żeby spędzić czas w nietypowy sposób, pobyć ze sobą i odkryć swoje nawyki związane z korzystaniem z sieci. Sprawdź, czy dasz radę!

Większość z nas sięga po telefon kilkadziesiąt razy w ciągu doby. Często nie zauważamy nawet, że to robimy. Telefon mamy zawsze przy sobie, towarzyszy nam w podróży, przy posiłkach, podczas spotkań ze znajomymi, a nawet… w toalecie. Czy ktoś jest nam bliższy niż nasz smartfon?

Wiesz, co jest najcenniejszą rzeczą, którą posiadasz?  To czas i uwaga, Twoja umiejętność skupienia. Chcemy mieć pieniądze, oszczędzać, przeznaczamy je na coś, czego potrzebujemy albo co sprawi nam przyjemność.. Dlaczego nie myślimy podobnie o naszym czasie? Przecież nie jest nieograniczony.

Ile godzin dziennie scrollujesz newsfeedy w ulubionych apkach? Ile lajków zostawiasz każdego dnia na Facebooku? Jak często wpadasz w ciąg automatycznego odtwarzania filmów na YouTube? A jak często poświęcasz swoją uwagę nowym, ciekawym i rozwijającym rzeczom, które dzieją się offline?

Weź udział w Offline Challenge i sprawdź się!

Ustal, kiedy dokładnie odłączysz się od sieci na 48h. W tym czasie sprawdzisz siłę swojej woli. Nie możesz w ogóle korzystać z internetu – ani w telefonie, ani na żadnym innym urządzeniu. Najlepiej uprzedź wcześniej znajomych (tam link do grafik), Tablet  i laptopa schowaj do szafy. W smartfonie wyłącz transmisję danych i WIFI. Ogranicz do minimum rozmowy telefoniczne oraz SMS-y.

Im więcej pokazujesz siebie online, tym większe prawdopodobieństwo, że ktoś cię pohejtuje. Nawet najlepsi w swojej dziedzinie nie mają szansy spodobać się wszystkim. Co zatem robić? Dzielić się swoją twórczością i narażać na ataki, a może zniknąć z sieci i zacząć prowadzić analogowe życie?

Hejterzy hejtują – ludzi, ich wygląd, pomysły, zachowania, sukcesy, rezultaty ich działań. Są to często osoby, które znamy, jednak im więcej dzielimy się w sieci swoją twórczością, przemyśleniami czy działaniami, tym większe prawdopodobieństwo, że będą atakować
nas również nieznajomi. Problem z hejtem jest taki, że wśród setek pozytywnych komentarzy, to ten jeden negatywny najbardziej zwraca naszą uwagę i często ma największy wpływ na nasze samopoczucie. Badania pokazują, że ludzki mózg potrzebuje pięciu pozytywnych wydarzeń, żeby zrekompensować jedno negatywne. Hejt jest i będzie, mamy na to niewielki wpływ. To, co możemy zrobić, to zmienić sposób, w jaki reagujemy na hejt wobec nas samych i innych.

Nie bierz osobiście

Przypomnij sobie sytuację, kiedy sam miałeś ochotę kogoś pohejtować, a może nawet to zrobiłeś. Czy w tym momencie czułeś się szczęśliwym i pewnym siebie człowiekiem? Najprawdopodobniej nie. Osoby, które dobrze czują się ze sobą, są zadowolone, spełnione
i czują swoją wartość, nie mają potrzeby ani ochoty hejtować innych – zajmują się sobą, rozwijają swoje zainteresowania, robią rzeczy, które sprawiają im przyjemność. Dlatego, jeśli ktoś cię hejtuje – nie bierz tego osobiście, hejt najbardziej świadczy o hejterze i jego frustracjach. A jeśli sam poczujesz w sobie trolla – zatrzymaj się i zastanów, co pozytywnego możesz zrobić zamiast hejtowania, żeby poczuć się ze sobą lepiej.

Powiedz stop

Nie zgadzaj się na hejt – wobec siebie i innych. Jeżeli widzisz, że ktoś hejtuje, wyraź sprzeciw na taką formę komunikacji, zablokuj użytkownika, zgłoś komentarz do administratora. To my współtworzymy internetową przestrzeń i od nas zależy, jakie treści będą w niej dominować – dlatego reaguj na hejt w serwisach i na platformach, z których korzystasz.

Hejter jako nauczyciel

Potraktuj hejtera jak nauczyciela, który wie, że stać cię na więcej, i zadaj sobie pytanie, czy jest coś, co możesz zrobić lepiej. Czasem w negatywnym komentarzu można znaleźć ziarno konstruktywnej krytyki. Taki hejt może motywować do pracy nad sobą i rozwijania swoich umiejętności.

Nie pozwól, żeby hejt powstrzymał cię od robienia tego, w co wierzysz, lubisz i co jest dla ciebie ważne. Hejt? Who cares.

Propaganda brzmi dość staroświecko. Kojarzy się z PRLem i plakatami z kobietami na traktorach. Mimo dzisiejszych skojarzeń propaganda była (i wciąż jest) realnym zjawiskiem. Może być też zagrożeniem.

Autorka: Maja Dobiasz-Krysiak, Koordynatorka programu  Mind over Media. Szkoła krytycznego myślenia

Choć dziś raczej się o niej nie mówi – nie oznacza to wcale, że wraz z upadkiem poprzedniego systemu zjawisko to przestało istnieć. W krajach anglosaskich wszelkie przekazy mające na celu wywarcie wpływu na słuchacza nazywa się propagandowymi – mogą nimi być zarówno zagrzewające do nienawiści rasowej plakaty i wlepki, jak i społecznie wrażliwe kampanie zwalczające mowę nienawiści. Propaganda w takim rozumieniu ma więc zarówno pozytywny, jak i negatywny wpływ na ludzi, a także może mieć realne konsekwencje w postaci kształtowania ludzkich postaw i zachowań.

Bez znaczenia czy szkodliwa czy korzystna, propaganda zdradza tendencje do ukrywania swoich prawdziwych intencji. To właśnie dlatego, że czasem trudno ją rozpoznać, jest tak niebezpieczna.

Aby nie dać się bezrefleksyjnie zwieść propagandowym przekazom, zespół programu Mind over Media wypracował kilka narzędzi pozwalających rozpoznać propagandę w mediach i uruchomić krytyczne myślenie. Po pierwsze – pięć podstawowych pytań, które należy zadać oglądając medialne przekazy, aby dobrze je zinterpretować:

Po drugie wyróżniliśmy cztery podstawowe techniki propagandy, które są zazwyczaj stosowane w przekazach mających za zadanie wywieranie wpływu:

Propaganda gra na ludzkich emocjach takich jak: strach, nadzieja, złość, frustracja, czy współczucie, po to aby osiągnąć pożądany cel. W głębszym sensie, jest to gra umysłu – biegli propagandziści wykorzystują ludzkie lęki i uprzedzenia. Skutecznie rozumieją jak formułować komunikaty działające na emocje, wywołujące ekscytację i wzburzenie, co z kolei tłumi krytyczne myślenie. Poprzez aktywowanie emocji odbiorca jest emocjonalnie poruszony komunikatem. Kolejną bronią, którą może wykorzystać osoba stosująca propagandę jest przypinanie etykietek. Jakie emocje są ważne dla twórców propagandy? Lęk, litość, złość, podniecenie, współczucie, nienawiść, niechęć – wszystkie one mogą zostać wzmocnione poprzez wykorzystanie odpowiednich etykiet.

Propaganda może wykorzystywać dokładne i prawdziwe informacje, jak również pół-prawdy, opinie, kłamstwa i fałsz. Skuteczna propaganda stosuje proste historie, które są już znane i sprawdzone, często przy użyciu metafor, obrazów, czy powtórzeń i które sprawiają, że opowiedziane historie wydają się naturalne i „prawdziwe”. Nadmierne upraszczanie jest skuteczne, kiedy chwytliwe i łatwe do zapamiętania krótkie wyrażenia zastępują krytyczne myślenie. Zbytnio uproszczone informacje nie składają się na wiedzę i nie prowadzą do zrozumienia, ale ponieważ ludzie w sposób naturalny próbują zredukować zawiłości, ta forma propagandy może być skuteczna.

Skuteczna propaganda przekazuje komunikaty, motywy oraz język, które bezpośrednio przyciągają konkretne grupy społeczne. Propagandziści mogą przyciągać ze względu na członka rodziny, twoją tożsamość rasową, przynależność etniczną, a nawet hobby, ulubionych celebrytów, przekonania i wartości, czy też osobiste aspiracje i nadzieje na przyszłość. Czasami aktywuje się uniwersalne, najbardziej zakorzenione wartości ludzkie –potrzebę kochania i bycia kochanym, poczucie przynależności i miejsca – w nie również może uderzać propaganda. Poprzez tworzenie komunikatów, które bezpośrednio odnoszą się do potrzeb i lęków określonych grup, propaganda staje się osobista i ważna. Kiedy komunikaty są osobiście istotne, ludzie zwracają na nie uwagę i wychwytują główne przekazy i idee.

Propaganda może służyć jako forma politycznej i społecznej wojny w celu zidentyfikowania i upodlenia przeciwników. Może również kwestionować zasadność, wiarygodność, wierność, a nawet naturę swoich przeciwników oraz ich idee. Ze względu na fakt, że w sposób naturalny konflikt przyciąga ludzi, propagandziści strategicznie wykorzystują kontrowersję w celu zwrócenia uwagi. Atakowanie przeciwnika zachęca również do myślenia typu „albo-albo” lub „my-oni”, które tłumi rozważanie bardziej złożonych informacji i idei. Propaganda również może być wykorzystana do kompromitacji osób, niszczenia reputacji, wyłączenia poszczególnych grup ludzi, wzbudzania nienawiści i kultywowania obojętności.

Jeśli wciąż to wszystko wydaje się niejasne – warto poćwiczyć rozpoznawanie propagandy.  Wejdźcie na stronę mindovermedia.tv – oglądajcie przykłady propagandy, oceniajcie je i rozpoznawajcie zastosowane techniki. Czytajcie komentarze innych osób i  komentujcie. To najlepszy sposób by rozwijać krytyczne myślenie. W przygotowaniu jest już polska wersja strony.

Po więcej materiałów, infografik, tekstów i scenariuszy wejdźcie na stronę media.ceo.org.pl. Nie dajcie się zwieść medialnej propagandzie.

Duńsko-szwedzka feministka, działaczka na rzecz praw człowieka, wykładowczyni. Realizuje projekty w obszarach związanych z przemocą ze względu na płeć, cyberprzemocą, feminizmem. W 2011 r. jej nagie zdjęcia zostały wykradzione i upublicznione online. Zainspirowało ją to do działalności na rzecz prawa do prywatności w internecie. W odpowiedzi na pogwałcenie jej praw wspólnie z duńską fotografką Emma Holten zrealizowała projekt „Consent” (ang. zgoda), w którym jej subtelne nagie zdjęcia, pokazujące ją w trakcie codziennych czynności, takich jak czytanie, mycie zębów etc., zostały opublikowane na łamach magazynu Friktion – tym razem wszystko odbyło się za jej zgodą i z jej decyzją.

DY: Miałaś 20 lat, kiedy twoje prywatne, intymne zdjęcia zostały skradzione i opublikowane online. Co stało się później? Jak to na ciebie wpłynęło?

Emma Holten: To był pewien proces. Raz było lepiej, raz gorzej. Myślę, że największy wpływ na moje życie miało to, że od tamtej pory nigdzie nie czuję się bezpiecznie. Kontakt i konfrontacja ze strony nieznajomych, brak szacunku i poniżanie stały się częścią mojej codzienności. W takiej sytuacji rozwijasz w sobie coś w rodzaju paranoi, bo tak trudno jest zaufać ludziom, kiedy twoje granice zostały naruszone tyle razy. Miało to też duży wpływ na moje zdrowie psychiczne i moją zdolność do bycia szczęśliwą. To bardzo bolesne mieć świadomość, że pod pewnymi względami straciłaś kontrolę nad własną tożsamością i nad
własnym życiem. Czułam też dużo żalu.

W pewnym momencie zdecydowałaś się odzyskać kontrolę nad swoim życiem. Jak
to zrobiłaś?

To prawda. Zaczęłam na to patrzeć z feministycznego i politycznego punktu widzenia, a to pomogło mi odzyskać siłę do walki. Kiedy zaczęłam się zastanawiać nad tym, co się stało, skonfrontowałam się z faktem, że tak naprawdę to było bardzo proste: moja prywatność została pogwałcona. Prywatność jest naszym prawem, a mi zostało ono odebrane. A ponieważ miało to związek z seksem, nagością, a ja byłam młodą kobietą, to nagle ludzie uważali, że prywatność nie jest należnym mi prawem, ale przywilejem. Uświadomiłam sobie również, że to poniżanie ma związek z kobiecą seksualnością. To mnie wkurzyło. I jak poczułam tę złość zamiast smutku, zrozumiałam, że akcja polityczna będzie najlepszym sposobem, żeby przekierować te uczucia w działanie. Chciałam pokazać, że złe nie było to, że zrobiłam sobie takie zdjęcia, ale to, że inni pogwałcili moją prywatność oraz poniżali
i zawstydzali mnie w związku z tym. Nie zgadzam się na to.

Jak możemy zadbać o to, żeby nie traktować przedmiotowo samych siebie i innych?

To trudne! Bardzo ważne jest, żeby pamiętać, że druga osoba nie jest narzędziem do osiągnięcia tego, co chcemy, ale człowiekiem – takim jak my. To może się wydawać proste, ale nie róbmy innym tego, czego nie chcielibyśmy, aby zrobiono nam. Bardzo łatwo „odczłowieczamy” ludzi, których widzimy online. Warto pamiętać, że za każdym profilem jest realny człowiek i nie mamy prawa go osądzać.

W sytuacjach takich jak twoja, winni są nie tylko ci, którzy kradną i upubliczniają zdjęcia bez zgody osoby, która na nich jest. Co możemy zrobić, żeby zapobiegać takim naruszeniom?

Myślę, że powinniśmy wymagać więcej od różnych instytucji. Jest oczywiste, że praktycznie na całym świecie policja nie chroni wystarczająco swoich obywateli przed naruszeniami tego rodzaju. Prywatność młodych kobiet nie znajduje się wysoko na liście priorytetów. To powinno nas martwić. Ludzie w naszym pokoleniu będą padali ofiarą przestępstw w internecie. Jeżeli takie przestępstwa nie są uznawane za prawdziwe wykroczenia, to nie jesteśmy skutecznie chronieni. Mam również poczucie, że media społecznościowe mogą zrobić o wiele więcej niż obecnie, żeby chronić prywatne dane swoich użytkowników przed upublicznieniem. Już wiele się w tej kwestii zmieniło, ale wciąż nie wystarczająco. Musimy również stawić czoła temu, że przemoc się wydarza. Nigdy do końca jej nie wyeliminujemy.
Ale to, co możemy robić, kiedy się wydarza, to okazać solidarność i wsparcie ofiarom. Dać im odczuć, że nie są same i że nie muszą się niczego wstydzić. Na razie nie za bardzo nam to wychodzi. To jeden z największych sukcesów ruchu feministycznego – pokazanie ludziom, którzy czują się sami, że ich wspieramy.

Dziękujemy za rozmowę.

CO ZROBIĆ, JEŚLI KTOŚ PRZEJMIE TWOJE INTYMNE ZDJĘCIA:

1. Działaj szybko. Im wcześniej podejmiesz odpowiednie kroki, tym łatwiej będzie uniemożliwić sprawcy dalsze działania
2. Poszukaj wsparcia osób, którym ufasz, nie bądź z tym sam(a).
3. Powiedz rodzicom, choć to trudne. Posiadanie intymnych zdjęć osób nieletnich jest niezgodne z prawem. Rodzice mogą pomóc ci zgłosić tę sprawę policji.
4. Jeśli ktoś zmusza cię do wysyłania kolejnych zdjęć lub cię szantażuje, popełnia przestępstwo, które masz prawo zgłosić policji.
5. Jeśli opublikowałeś(-aś) zdjęcia na portalu społecznościowym, usuń je jak najszybciej.
6. Jeśli wysłałeś(-aś) te zdjęcia innym osobom, poproś je o ich usunięcie.
7. Jeśli ktoś opublikował te zdjęcia na portalu społecznościowym, zgłoś to za pośrednictwem odpowiedniego formularza na tym portalu (np.
https://pl-pl.facebook.com/help/1381617785483471 w przypadku
Facebooka).
8. Skontaktuj się z Telefonem Zaufania dla Dzieci i Młodzieży 116 111.